دوست داشتن

در مقاله بسيار معروف دكتر علی شريعتی در كتاب هبوط در كوير، دوست داشتن برتر از عشق است. دوست داشتن از شناخت منشا می گيرد و عشق شوری ناگهانی آتش بر نيستان دل می زند. دوست داشتن در طولانی مدت تثبيت می شود و عشق جوشش آتشين است كه در لحظه منعقد می گردد. دوام عشق همچون گل بهاری به نسيم فرحبخش بهار است و بس. حال آنكه دوست داشتن را قوامی پولادين است كه با وزش لوار سوزان مرداد و تندر سوزناك بهمن در هم نمی ريزد.

سوال اينجاست، جنس دوست داشتن فرزند از كدامين نوع است. او را بی شناخت در مكتوم ترين زوايای ناخودآگاه جای می نهی. او بی شوری آرام آرام به دل وارد می شود. هر روز ميزان دوست داشتن و عشقت به او فزونی می گيرد. او با هر شكر خنده اش شور اميد در دل جاری می سازد و گريه اش غمی دلسوزانه بر دل مستولی می كند. شادی و قهرش محبت در دل جاری می سازد. دوست داشتن او از هر دو جنس است. عشقی است مملو از شناخت عميق دروني. همواره بدان گونه دوستش داری كه سالهاست با او آشنايی. در هر لحظه با تمامی عشق به او می نگري.